<Jednak ciągnęło go do natury. Długo nie mógł usiedzieć w kamiennych murach szkoły. Las , który widział ze swojego pokoju intrygował go. Podszedł do jednego z drzew i przyłożył do niego dłoń> Hm, jesteś niesamowity, tajemniczy, pradawny, nienaruszony, potężny <uśmiechnął się do siebie> Miło wiedzieć, że tak stary twór jak ty został nadal nienaruszony < W miejscu, gdzie dotknął drzewa pokryły je delikatne porosty, las jakby odpowiedział na jego komplement delikatnie szumiąc i falując. Położył się pod drzewem i obserwował niebo>

<Przysnął nawet nie wiedział kiedy. Gdy się obudził duży czarny kot patrzył się na niego siedząc nieopodal>
Przyjdziesz? < wyciągnął do kocicy dłoń, kot powoli podszedł i bez pardonu ułożył się na jego brzuchu>
Odważna jesteś, mógłbym cię pożreć, ale < zaśmiał się> chyba raczej sobie daruję < leżał obserwując kotkę>

<podbiegł do chłopaka>
widzę, że Hekate Cię polubiła

<spojrzał na niego to na kota wolno>
Zapewne to twoja kotka. < patrzy na niego>

<przytaknął>
zgadza się, wabi się Hekate.

<Powoli oparł się na rękach a kotka z niego zeskoczyła>
Zdziwiło mnie, że nie uciekła koty zazwyczaj mnie nie lubią.
< przeszył go spojrzeniem i nieznacznie się uśmiechnął. Dawno z nikim nie rozmawiał , może dlatego, że chłopak nie wiedział kim tak na prawdę jest>
A ty jesteś? < przechylił głowę nie odrywając od niego wzroku>

też jestem pod wrażeniem, zwykle nie podchodzi to kogoś, kogo nie zna, ale koty to dziwne stworzenia..
ja?
<wypiął dumnie pierś>
Lord Celias Walsingham

<nazwisko nie zrobiło na nim większego wrażenia, świadczyło jedynie o wysokim pochodzeniu chłopaka. Wstał wolno nadal nie odrywając od niego wzroku. Patrzył mu prosto w  oczy swoim hipnotyzującym spojrzeniem. Milczał chwilę nadal patrząc na niego>
Jesteś człowiekiem, ale chyba dość nietypowym prawda < mówił melodyjnym spokojnym głosem. Gdy zawiał wiatr  przymknął oczy i założył za ucho swoje długie włosy a wokół uniósł się zapach jeziora i lilii wodnych>
A może tylko ci się wydaje, że nim jesteś < znów na niego spojrzał>

<spuścił wzrok, nieco zbity z tropu>
nie, nie jestem człowiekiem... nie wiem kim jestem...

Na pytanie kim jesteś sam powinieneś udzielić sobie odpowiedzi < podszedł do niego na odległość kilku centymetrów i patrzył na niego nadal>
To my sami dokładnie wiemy, kim jesteśmy. Nie istnieje żadna istota, która nie znałaby swego prawdziwego ja. Skoro myślisz, że nie wiesz kim jesteś to może powiesz mi kim się czujesz? < nie wiedział co tak bardzo go zaintrygowało, żeby dowiedzieć się o nim czegoś więcej. Może to, że chłopak stojący przed nim był tak wyjątkowy jak przeczuwał>

<podniósł na niego wzrok, wciąż zdezorientowany>
sam chciałbym wiedzieć Zanim trafiłem do tej szkoły byłem niemalże przekonany, że jestem człowiekiem... ale po tym co zobaczyłem w fontannie na dziedzińcu...

<Nadal patrzył na niego z tym samym spokojnym wyrazem twarzy>
Nawet jeśli zobaczyłeś coś dziwnego, to chyba < znów nieznacznie się uśmiechnął> nie zacząłeś się obawiać samego siebie ? < Jego oczy wyglądały tak jakby cały czas mieszała się w nich woda> Niepewność w niczym ci nie pomoże, a odpowiedzieć sobie na pytanie kim jesteś możesz jedynie ty sam.
I z tego co po tobie widzę < odwrócił się i odszedł na kilka kroków>
To ty dobrze znasz odpowiedź, ale boisz się do niej przyznać. < zaczął iść wolnym krokiem  wzdłuż lasu, zatrzymał się na moment i odwrócił> Miło było cię poznać Celiasie i ciebie też droga Hekate < spojrzał na kotkę i na niego>

hej czekaj!
nie przedstawiłeś się

< Odwrócił się i lekko uśmiechnął> Jestem Meos. Meos van Rainstone... <spojrzał w górę patrząc w niebo >
Piękny dzień... , powiedział ciszej i znowu na niego spojrzał>
< silny podmuch wiatru pojawił się nie wiadomo skąd rozwiewając jego włosy, gdy chłopak mrugnął on zniknął a jakiś duży czarny cień przemknął w głębi lasu. Po chwili z dali można było usłyszeć dziwny dźwięk przypominający rżenie konia, które rozmywało się w powietrzu echem>

<również spojrzał w niebo i wzruszył ramionami>
dzień jak co dzień

<Wyszedł na skraj lasu. Chodź robił to rzadko ułożył się w cieniu jednego z drzew>

< Z wolna zmienił się z powrotem i spojrzał w stronę szkoły. gdy przyjrzał się bliżej zobaczył Celiasa. Nie był na niego zły, raczej miał wielkie poczucie winy, e tak zareagował>

<Poszedł w kierunku szkoły nie odrywając wzroku od jego okna>

<znajdując si e przed lasem, rozglądnął się. Znalazł wygodne miejsce pod drzewem i położył się pod nim. Przymknął oczy. Promienie słońca prześwitujące przez koronę liści muskały przyjemnie jego twarz>

<obudził się w końcu, nie zauważywszy nawet, że zasnął. Słońce chyliło się ku zachodowi. Wstał i wrócił do swojego pokoju>

<pojawił się na gałęzi jednego z drzew>
Hmm..
Pusto jak zawsze..

<usiadł na gałęzi>
Jaka nuda...
<zwiesił się głową w dół przemieniając się w Ren'a>

<puścił się gałęzi i znikł>

< Chodził po terenach przyszkolnych wolnym krokiem. Miał czas, nigdzie mu się nie spieszyło >

Gdy wyskoczył z okna,popędził do lasu. Gdy już się tam znalazł,poszedł na polowanko. W kieszeni miał pustą butelkę,musiał zrobić mały zapas,nie chciał by chłopak wiedział co pije ,więc .. no.
Trwało to dość dużo czasu,wracając ścierał ślady z twarzy. Jego oczy błyszczały rubinowo.
Wracał wolnym krokiem w stronę akademii,patrzył przymrużonymi powiekami w niebo,czuł lekko palące jego skórę słońce