<Rozejrzał się dookoła chcąc upewnić się, że został niezauważony. Postanowił jeszcze zanim wejdzie do szkoły poznać tutejsze tereny. Widząc jezioro od razu poszedł w  jego kierunku. Stanął nad brzegiem. Zrobił kilka kroków i stanął na tafli wody, która zalśniła lekko pod wpływem jego energii. Kochał czystą wodę, płonącą ogniem w blasku wieczornego słońca, lśniącą złotem każdego poranka i mieniącą się srebrem pod wpływem Księżyca. Może dlatego każdy Kelphie posiadał moce oczyszczające, które potęgowały piękno wód w których mieszkały. To jezioro było inne, nienaruszone, spokojne> Tak to będzie mój dom  < uśmiechnął się do siebie, po czym wykonał zgrabny sus do wody i zniknął w jeziorze. Po chwili tylko jakiś ciemny kształt podobny do konia ukazał się pod powierzchnią i znikł>



<Wyszedł z wody powoli znów przybierając postać człowieka. Poszedł w kierunku szkoły>

< Wielki czarny koń przemknął przez las i stanął nad brzegiem małej zatoczki. jego sierść błyszczała w słoncu mieniąc się niczym tafla wody, a grzywa błyszczała granatowym blaskiem. Koń przeszedł kilka metrów wzdłuż brzegu. Nagle ślady, które pozostawiał zmieniły się i kształtem przypominały ślady zwykłych ludzkich butów. Znów zmienił się w człowieka.Chłopak usiadł na dużym szarym kamieniu i dotknął gałęzi drzewa, które zamaczało swe konary w tafli wody. Drzewo jakby odżyło i odsłoniło lekko swoje gałęzie. Chłopak siedział na kamieniu a woda wokół kamienia obrosła w liście wodnych lili>
Hm zaczyna być ciekawie < zaśmiał się pod nosem>

<obserwował go zza drzew, uwielbiał konie i chłopak go zainteresował, ale nie chciał, by wyszło to na jaw. Wolał więc siedzieć w cieniu drzew i obserwować go z ukrycia>

<Wyczuł czyjąś obecność, szybkim płynnym ruchem nagle wstał  wskoczył do wody i zniknął>
Nieładnie jest się tak zakradać < mówił spojonym , lekko rozbawionym głosem  tuż przy jego uchu stojąc za nim>

<wzdrygnął się, gdy usłyszał jego głos tuż przy swoim uchu>
rany, nie strasz
<spojrzał na niego z zakłopotaniem>
i... i wcale się nie skradłem

<Uśmiechnął się ledwie widocznie widząc jego lekkie zakłopotanie>
Ukrywanie się w cieniu, obserwacja i próba zamaskowania...czy nie można tego nazwać skradaniem się? <skrzyżował ramiona i spojrzał na niego> Czemu za mną poszedłeś? < przeszywa go wzrokiem>

nie... nie prawda, wcale Cię nie obserwowałem. Siedzę tutaj, bo... bo tu jest przyjemnie chłodno
<próbował się wypierać>

< lekko przymrużył oczy> W kamiennych murach szkoły też jest chłodno, a jednak dziwnym trafem wybrałeś jezioro zamiast szkoły i to...
< przeszedł kilka kroków mijając go > chwilę po tym jak ruszyłem w stronę jeziora < znowu przeszył go swoim spojrzeniem>

no bo... chciałem być na wolnym powietrzu i akurat tu mi się spodobało
<dalej się wykręcał>

Doprawdy? Jezioro ma wiele zakątków, wiele pomostów, a ty jednak wybrałeś tę jedną, trudno dostępną zatoczkę < przeszywa go spojrzeniem>

<patrzył chwilę na niego z zaciętą miną, ale zaraz jego wzrok stał się wynioślejszy>
będę chodził tam, gdzie mi się podoba i nic Ci do tego

<pochylił lekko głowę i się uśmiechnął>
To ty nie wiesz, że mój rodzaj to bardzo terytorialne stworzenia? Bronimy swoich terenów ze wszystkich sił...a ta darń to mój dom Lordzie . < uśmiechnął się...gdy zobaczył jego wyniosły wyraz twarzy. Trochę go to rozbawiło i jednocześnie zaciekawiło> I < podszedł do niego i pochylił się lekko, trzymając twarz kilka centymetrów od jego> co ważniejsze to nieco...nie-bez-pie-czne < powiedział prawie szeptem>

Jest tu jakieś ogrodzenie? nie ma. Tabliczki też żadnej nie widziałem

<uśmiechnął się lekko> Zacięty jesteś < spojrzał na niego przez chwilę> Więc zapytam się ciebie...czy Twój świat... jest ograniczony przez płoty? Zagrody? Kraty?

owszem, posiadłość w której mieszkam jest ogrodzona.

Moim ograniczeniem jest czysta woda... , a teraz mojemu rodzajowi trudno jest znaleźć jej zasoby. Jesteśmy duchami wody...bez niej giniemy. Woda jest moją miłością ale i ograniczeniem. Bez niej nie przetrwam. Dlatego każde z nas broi swego terenu jak tylko może < patrzy na niego > Praktycznie nikomu nie pozwalamy się zbliżać... < był jeszcze jeden powód dla którego w tym temacie był tak zawzięty, ale wolał by nikt o nim się nigdy nie dowiedział>

pfff
<prychnął>
a czy ja Cię stąd wyganiam?
Miałem ochotę zaczerpnąć świeżego powietrza nad jeziorem i to miejsce mi się spodobało, ale dobra jak tak bardzo Ci przeszkadzam, to już sobie idę
<odwrócił się w stronę lasu>

Nie powiedziałem ci, żebyś stąd odchodził. Tylko zaskoczyło mnie to, że w ogóle tu przyszedłeś.  < cały czas patrzy na niego> Widziałeś mnie w mojej drugiej formie prawda? <domyślał się tego, że mogło tak być>

<wciąż się nie odwracając, skinął tylko nieznacznie głową, ale nic nie powiedział>

<Ostatnia osoba widziała mnie takim długi czas temu> Interesują cię mityczne stworzenia? < zaczął iść w stronę jeziora>

<wzruszył ramionami>
nie wiem czy można nazwać to zainteresowanie, ale od kiedy jestem w tej szkole, pierwszy raz się z nimi spotykam.

< ,,To dlatego nie wie nic o sobie" powiedział sobie w myślach. A czy jest coś co cię w nich fascynuje? < stanął kilka centymetrów od tafli jeziora>

Każdego kto jest człowiekiem... czy też wychowany wśród ludzi, kto nie spotkał się wcześniej z nimi, będą one fascynowały. To chyba normalne, ale tu juz chyba nic nie zrobi na mnie wrażenie po tym co przeszedłem...

Hmm.... więc chodź < zrobił kilka kroków w kierunku darni, która wlewała się do jeziora i znów spojrzał na niego>

dokąd?
<nie ruszył się z miejsca. Po tym co go spotkało, wolał być ostrożny. Już raz tak poszedł w ciemno i skończyła się to tym, że miał teraz krótkie włosy>

Mówisz, że nic nie jest ciebie w stanie zaskoczyć... < patrzy na niego> Jeśli tak...to chodź...

Nie, nie, nie, najpierw mi powiedz o co Ci chodzi. Już mnie tak jeden wrobił i wykorzystał jako przynętę na harpie.

Obiecuję, że na tym nie ucierpisz <patrzy na niego i czeka na jego odpowiedź>

na pewno?
<spojrzał na niego z ukosa>

<spojrzał na  niego ciepło i uśmiechnął się lekko> Idziesz? < odwrócił się lekko bokiem do niego  i nadal na niego patrzy.

no dobra
<jednak ciekawość wzięła górę>

<poszedł wzdłuż brzegu po czym lekkimi skokami przeskoczył z kamienia na kamień niczym po schodkach prowadzących na małą skalną półkę. Obejrzał się do tyłu patrząc czy on idzie za nim>

<poszedł za nim, trochę dłużej zajęło mu poradzenie sobie z kamieniami, ale poradził sobie>

Chciałbym ci coś pokazać, ale... < patrzy na niego> musiałbyś wskoczyć do wody....

a głęboko tu jest?

W tym miejscu kilka metrów...z resztą... wychyl się < nawet mimo sporej głębokości z góry było widać prawie całe dno w zakolu>

<ostrożnie się wychylił>
sporo. Nie pływam najlepiej

Nie musisz. Chodź < złapał go swoją chłodną , delikatną dłonią za nadgarstek i skoczył razem z nim do wody>

<odruchowo nabrał powietrza w płuca>

<Gdy byli pod wodą nadgryzł sobie palec  do krwi i przejechał po jego wardze. Odsunął się kawałek> Weź wdech... spokojnie < odezwał się jego głos w głowie Celiasa>

<posłuchał go i spróbował odetchnąć. Spodziewał się, że nabierze wody do płuc, ale ku jego zdumieniu nic takiego nie nastąpiło. Otworzył więc oczy oddychając już spokojnie>
gdzie my właściwe jesteśmy? I jak to możliwe, że mogę normalnie oddychać pomimo tego, że jesteśmy pod wodą?

Jesteśmy w dość specyficznym miejscu... niedaleko jest coś, co chciałbym ci pokazać.... < patrzy na niego ze spokojem na twarzy> A to, że możesz oddychać pod wodą i rozmawiać ze mną bez otwierania ust zawdzięczasz temu, że nosisz na sobie znamię z mojej krwi < pokazał palcem na jego usta>
<Pływanie nie sprawiało mu najmniejszych trudności, poruszał się pod woda z gracją i lekkością>
To spory kawałek stąd... jak dobrze pływasz? < dryfował przed nim>

<rozglądał się z ciekawością>
dość słabo

<odpłynął kawałek i zmienił swoją postać. Znów był wielkim czarnym koniem> Pomogę ci...jednak możesz mnie objąć jedynie za kark... śmiertelni nie mogą dosiadać kelpi < było to prawdą, i po drugie nie chciał by ktoś go dosiadał jak zwykłego konia>

<patrzył na niego z podziwem. Uwielbiał konie i był zafascynowany jego widokiem. Ostrożnie wyciągnął rękę w jego kierunku>

<kątem oka spojrzał na niego czekając aż się chwyci>

<objął go delikatnie z namaszczeniem za kark>

< spojrzał na niego po raz ostatni i ruszył płynnym delikatnym ruchem po chwili lekko przyspieszając> Wiedziałeś o tym, że kiedyś było tu miasto?

<trzymając się go, miał ochotę wtulić się w jego grzywę. Jego słowa go zdumiały>
miasto?

Dawno temu swoją siedzibę miał tu potężny ród, jednak w czasach wojen miasto poległo i zostało zapomniane. legenda głosi, że z całego rodu przeżyła tylko jedna kobieta, która z żalu wypłakała całe jezioro łez, które ukryło miasto przed światem, a ona sama lamentowała  i śpiewała żałobne pieśni o jego dawnej chwale. < wpłynął w w przesmyk prowadzący do głównej części jeziora>.... Jeszcze kawałek....



To tutaj...

skąd to wiesz?
i co to za miejsce?

Powiedzmy, że wiem sporo rzeczy o tym świecie < wydobyło się z niego ciche rżenie przypominające cichy śmiech> W głębi tego miasta mieszkają trytony... nie są zbyt przyjazne wobec innych istot, jednak jakoś z nimi koegzystuje . Chcesz zobaczyć je od wewnątrz? < odwrócił delikatnie łeb w jego stronę, żeby go dojrzeć>

Trytony... kiedyś o nich czytałem.
<spojrzał wpierw na niego, potem na to dziwne miejsce>
pod warunkiem, że jest tam bezpiecznie

Wiem jak daleko mogę wejść bez narażania ciebie. Więc?

w takim razie niech będzie

<Wpłynął z nim do wnętrza miasta przez bramę przed którą się zatrzymali>
Pokarzę ci tyle, ile mogę, ale do centrum miasta  cię nie zabiorę to ich terytorium. < płynął coraz głębiej>





Najlepsze zostawiłem na koniec...



To dawna zbrojownia.

<rozglądał się dookoła z dużym zainteresowaniem. Był tak zafascynowany, że nie był w stanie nic powiedzieć>

<spojrzał na niego znowu...chciał go zabrać 3 jeszcze jedni miejsce gdy nagle zobaczył pewien cień , który przemknął między budynkami. Zatrzymał się>

dlaczego się zatrzymałeś?
<spytał z lekkim zaniepokojeniem>

< Znów ten sam cień przemknął między kamieniami po drugiej stronie, obrócił się w jego stronę śledząc jego ruchy> Lepiej...wracajmy < był lekko niespokojny> Trzymaj się mocno.

<złapał się go nieco mocniej>

< płynął bardzo szybo w pewnym momencie woda jakby sama dodawała im szybkości. Nagle wir wodny ich otoczył i w parę sekund znaleźli się w pobliżu zatoki>
< Meos na moment stał się przeźroczysty...nie stał się wodą, by po chwili znów przybrać swój ludzki kształt. Woda delikatnie zafalowała i uniosła ich nad powierzchnię. Stał na tafli wody jak gdyby ani kropla wody go nie zmoczyła...mając jedną dłoń na  ramieniu Celiasa i bacznie się rozejrzał>

<wciąż obejmował go za szyję, ale gdy doszedł do siebie po tej wariackiej "podróży" i zauważył, że przyjął postać człowieka, szybko go puścił. Co okazało się błędem, gdyż nie potrafił stać na wodzie>

<Szybkim rucham złapał go za rękę podciągając i łapiąc w pasie> Dobrze, że za nami nie poszła < zastanawiał się czego mogła szukać na terenie trytonów> Nic ci nie jest? < spojrzał na niego>

Nie, wszystko w porządku
<czuł się lekko zażenowany i speszony zaistniałą sytuacją, ale ukrył soje uczucia za maską obojętności>
A kim ona była?
I czy moglibyśmy stanąć w końcu na trwałym gruncie?

Powiedzmy, że w tym jeziorze mieszka oprócz trytonów kilka innych istot, a ta... jest dość porywcza i niebezpieczna. Pamiętasz legendę , którą ci opowiedziałem o lamentującej kobiecie? < zaczął go prowadzić do brzegu>
To była ona... nereida o imieniu Sharinal. <Zazwyczaj nie kręci się po tamtych terenach-zamyślił się>

mówiłeś, że nic nam nie grozi

Nie groziło...ona się mnie boi, ale z Tobą  przy boku nie wiedziałem jak się zachowa < stanęli na brzegu, puścił go czując jego lekkie skrępowanie> Wolałem nie ryzykować... < uśmiechnął się lekko>

<przytaknął tylko czując ulgę, kiedy go puścił. Na brzegu siedziała jego kotka, która od razu gdy tylko go zobaczyła podbiegła do niego i zaczęła się łasić o jego nogi. Pochylił się i pogłaskał ją>

<przyglądał się im przez moment> Powinieneś już wracać. Po zmroku ten las jest niebezpieczny < Słońce prawie zaszło>

nikt mi nie będzie mówił co mam robić
<powiedział wyniośle. Był cały mokry i trząsł się z zimna, woda w jeziorze do ciepłych nie należała, ale nie zamierzał ustąpić>

<spojrzał na niego i podszedł bliżej> Cały się trzęsiesz Lordzie Celias < powiedział łagodnym, lekko rozbawionym głosem> Chyba nie chcesz sie rozchorować?

nie prawda, wcale nie jest mi zimno
<próbował się opanować. Jak zwykle był uparty>

Yhym...a te ciarki to jakiś rytuał tak? < patrzy na niego z lekkim uśmiechem>

wydaje Ci się...

<opuścił lekko głowę z cichym westchnięciem. Nadal miał spokojny wyraz twarzy. Spojrzał na niego> Siłą nie mam prawa cię zaciągnąć do szkoły, ale < wierzchem dłoni dotknął jego ramienia> Jesteś wyziębiony

no dobra, może jest mi trochę zimno
<wzruszył ramionami>
ale co z tego? nic mi nie będzie

Będzie jak się przeziębisz. Chodź... < pociągnął go lekko za przedrami,e w kierunku szkoły>

<szarpnął się>
sam pójdę

<wzruszył tylko ramionami i zaczął iść w kierunku szkoły>

<sam też ruszył w kierunku szkoły. Było mu upiornie zimno, ale nie chciał tego pokazywać>

<kątem oka zauważył jak się zatrząsł. Nagłym ruchem odwrócił się i złapał go za rękę i zniknął razem z nim>

<nawet nie zdążył zareagować>

<doszedł w końcu do jeziora. Wszedł do wody. Z każdym krokiem czuł się coraz lepiej będą do połowy zanurzonym zmienił swoją postać. Podpłynął do miejsca, gdzie woda z darni wartkim nurtem wpływała do zatoczki. Położył się tam kładąc wielki czarny łeb na brzegu>

< w końcu zanurzył sie całkiem i po chwili wyskoczył z wody już w swojej ludzkiej formie. W niebieskiej sznurowanej koszuli. Przeczesał dłonią włosy> Jednak nie ma nic lepszego od wody < uśmiechnął się pod nosem i zniknął>

<wleciał do wody>

<Wyskoczył z jeziora gdy już się uspokoił. W nocy opłynął kilkakrotnie jezioro nie mogąc się odnaleźć. W końcu złapał się  szarego kamienia na który wszedł. Medalik z wizerunkiem dziewczyny miał na szyi. Próbował tej nocy wyrzucić go kilka razy jednak nie mógł. Wstał i zmienił się w czarnego ogiera, który wolno poszedł wgłąb lasu>